W Środę Popielcową nasze głowy zostały posypane popiołem. Tym znakiem pokuty rozpoczęliśmy święty czas czterdziestodniowego Wielkiego Postu. W łączności z całym Kościołem podejmujemy drogę wielkopostnej odnowy i przemiany serc, trwając na modlitwie, słuchaniu Słowa Bożego, pełnieniu dzieł miłosierdzia, pokuty i umartwienia. Taka postawa ma ułatwić zerwanie z grzechem i szatanem. Kuszony na pustyni Chrystus pokazał nam, jak zwyciężać pokusy. Prośmy z wiarą Ojca, który jest w niebie: „nie dozwól, abyśmy ulegali pokusom”. Bądźmy ludźmi sumienia i miłosierdzia. Oczyszczajmy serca i umacniajmy przez częstszą spowiedź i Komunię świętą. Módlmy się często za naszą parafię i Ojczyznę. Niech w takiej postawie wspiera nas wyrażona w liście zachęta i błogosławieństwo X. Arcybiskupa.

Wśród naszych trosk doczesnych, przychodzimy na Mszę św., bo jesteśmy pewni, że Bóg troszczy się o nas, chce naszego dobra i nigdy nas nie opuści. Niech więc ta Najświętsza Ofiara umocni naszą ufność wobec Boga, który w swym ręku ma nasze losy i wie, czego nam potrzeba do życia duchowego i doczesnego. Dzisiejsza liturgia słowa podkreśla, że wszyscy uczniowie Chrystusa muszą być dobrymi nauczycielami ludzi, W ich życiu powinna panować harmonia między słowem a czynem, powinni nie tylko słuchać Pana, lecz również czynić Jego wolę.

Przed tygodniem liturgia przypomniała nam potrzebę pójścia drogą przykazań, które są prawdziwym wyzwoleniem człowieka. Dziś zaś mówi nam Chrystus, że pierwszym i największym z Jego przykazań jest przykazanie miłości. I to miłości nawet nieprzyjaciół. Nakaz miłości bliźniego znajdujemy w wielu religiach i systemach etycznych, jednak miłość nieprzyjaciela głosi tylko chrześcijaństwo. Chrystus stawia to przykazanie na szczycie swej etycznej nauki. Chrześcijaninem jest więc dopiero ten, kto potrafi miłować nawet nieprzyjaciół. Ofiara Chrystusa, którą złożyliśmy, niech da nam tę niepojętą dla świata moc – miłowania nieprzyjaciół.

Zmartwychwstanie Chrystusa jest fundamentem naszej wiary. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna byłaby nasza wiara i ufność pokładana w Bogu. Prawda ta umacnia nas pośród trudnych doświadczeń ubóstwa, głodu, smutku, cierpienia i choroby. Niech umacniają nas słowa Pana Jezusa: „Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”, a sprawowana Eucharystia obudzi naszą wrażliwość na potrzebujących – ludzi biednych, samotnych, załamanych i odrzuconych przez los – szczególnie w naszej parafii.

Liturgia Słowa przybliża nam dziś sprawę naszego powołania. Każdy człowiek jest powołany przez Boga, aby realizował tutaj na ziemi przykazanie miłości. Człowiek jest narzędziem Boga tutaj na ziemi jeśli spełnia uczynki miłości. Miłość czyni człowieka wartościowym i pięknym w dziele stworzenia. Każdy z nas ma swoje zadanie do spełnienia, swoje miejsce w Kościele. Warunkiem powodzenia jest całkowite przylgnięcie do Bożych planów. Realizacja tej drogi gwarantuje pokój i szczęście, mimo trudności i przeszkód. Obyśmy często powtarzali za Izajaszem: „Oto ja, poślij mnie!” lub jak Piotr: „Na Twoje słowo, Panie, zarzucę sieci”.

Dziś – Święto Ofiarowania Pańskiego /Matki Bożej Gromnicznej/ – Chrystus ofiarował się za nas. Przyszedł do ludzi, którzy żyją w strachu przed śmiercią, którzy żyją w ciemności grzechu. Przyszedł, by także nam przynieść światło zbawienia, nadzieję spełnienia oczekiwań, wyzwolenie z grzechu. Przyjmijmy więc światłość Jezusa Chrystusa. Przyjmijmy je z rąk Maryi, jak starzec Symeon, który bez lęku spojrzał w śmierć, trzymając w swych ramionach światłość świata, nadzieję grzeszników, nieśmiertelnego Króla wieków.

            Dziś niedziela Słowa Bożego /Biblijna/ – czytajmy często Pismo św. – niech nas umacnia na Bożych drogach w tym trudnym czasie. Słowo Boże mówi nam dzisiaj,że jesteśmy pielgrzymami na tym świecie. Bóg przypomina nam nieustannie, że ziemia do zamieszkania i wolność są dane człowiekowi po to, aby ciesząc się życiem, czcił swego Boga. W naszym życiu sprawy kultu, tak wiele razy są spychane na margines ludzkiej egzystencji. Wielu tłumaczy się, że brak czasu na codzienną modlitwę, niedzielną Mszę św., czy spowiedź św.. Liturgia Słowa zaprasza nas dzisiaj do odnowienia przymierza z Bogiem, który gotów jest zapomnieć naszą szarą przeszłość i grzeszność, po to aby człowiek, mając ziemię i wolność, mógł Go czcić, nie tylko wargami, ale i czynami – żyjąc zgodnie z Jego przykazaniami.

Trwa kolejny Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan pod hasłem:„Czy wierzysz w to?”  /J 11,26/. Chrystus założył jeden Kościół. O zachowanie tej jedności modlił się przed swoją męką. Dziś chrześcijanie są bardzo podzieleni, a rozłamy między nimi są zgorszeniem i grzechem. Zróbmy rachunek sumienia z grzechów przeciwko jedności Kościoła, parafii, rodziny. Cierpliwie i wytrwale troszczmy się o jedność w naszych rodzinach, sąsiedztwach i w całej naszej wspólnocie parafialnej – przebaczając sobie wzajemnie.  Módlmy się z ufnością o jedność wszystkich wyznawców Chrystusa.