Zmartwychwstanie Chrystusa jest fundamentem naszej wiary. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna byłaby nasza wiara i ufność pokładana w Bogu. Prawda ta umacnia nas pośród trudnych doświadczeń ubóstwa, głodu, smutku, cierpienia i choroby. Niech umacniają nas słowa Pana Jezusa: „Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”, a sprawowana Eucharystia obudzi naszą wrażliwość na potrzebujących – ludzi biednych, samotnych, załamanych i odrzuconych przez los – szczególnie w naszej parafii.

Liturgia Słowa przybliża nam dziś sprawę naszego powołania. Każdy człowiek jest powołany przez Boga, aby realizował tutaj na ziemi przykazanie miłości. Człowiek jest narzędziem Boga tutaj na ziemi jeśli spełnia uczynki miłości. Miłość czyni człowieka wartościowym i pięknym w dziele stworzenia. Każdy z nas ma swoje zadanie do spełnienia, swoje miejsce w Kościele. Warunkiem powodzenia jest całkowite przylgnięcie do Bożych planów. Realizacja tej drogi gwarantuje pokój i szczęście, mimo trudności i przeszkód. Obyśmy często powtarzali za Izajaszem: „Oto ja, poślij mnie!” lub jak Piotr: „Na Twoje słowo, Panie, zarzucę sieci”.

Dziś – Święto Ofiarowania Pańskiego /Matki Bożej Gromnicznej/ – Chrystus ofiarował się za nas. Przyszedł do ludzi, którzy żyją w strachu przed śmiercią, którzy żyją w ciemności grzechu. Przyszedł, by także nam przynieść światło zbawienia, nadzieję spełnienia oczekiwań, wyzwolenie z grzechu. Przyjmijmy więc światłość Jezusa Chrystusa. Przyjmijmy je z rąk Maryi, jak starzec Symeon, który bez lęku spojrzał w śmierć, trzymając w swych ramionach światłość świata, nadzieję grzeszników, nieśmiertelnego Króla wieków.

            Dziś niedziela Słowa Bożego /Biblijna/ – czytajmy często Pismo św. – niech nas umacnia na Bożych drogach w tym trudnym czasie. Słowo Boże mówi nam dzisiaj,że jesteśmy pielgrzymami na tym świecie. Bóg przypomina nam nieustannie, że ziemia do zamieszkania i wolność są dane człowiekowi po to, aby ciesząc się życiem, czcił swego Boga. W naszym życiu sprawy kultu, tak wiele razy są spychane na margines ludzkiej egzystencji. Wielu tłumaczy się, że brak czasu na codzienną modlitwę, niedzielną Mszę św., czy spowiedź św.. Liturgia Słowa zaprasza nas dzisiaj do odnowienia przymierza z Bogiem, który gotów jest zapomnieć naszą szarą przeszłość i grzeszność, po to aby człowiek, mając ziemię i wolność, mógł Go czcić, nie tylko wargami, ale i czynami – żyjąc zgodnie z Jego przykazaniami.

Trwa kolejny Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan pod hasłem:„Czy wierzysz w to?”  /J 11,26/. Chrystus założył jeden Kościół. O zachowanie tej jedności modlił się przed swoją męką. Dziś chrześcijanie są bardzo podzieleni, a rozłamy między nimi są zgorszeniem i grzechem. Zróbmy rachunek sumienia z grzechów przeciwko jedności Kościoła, parafii, rodziny. Cierpliwie i wytrwale troszczmy się o jedność w naszych rodzinach, sąsiedztwach i w całej naszej wspólnocie parafialnej – przebaczając sobie wzajemnie.  Módlmy się z ufnością o jedność wszystkich wyznawców Chrystusa.

Jezus Chrystus został ustanowiony przez Boga „światłością dla narodów” i przymierzem dla wszystkich ludzi. Jezusa z Nazaretu Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. My także, przez sakrament chrztu świętego staliśmy się Dziećmi Boga i „ nowym stworzeniem”. Odtąd jesteśmy wezwani, by całym życiem świadczyć o Chrystusie wszędzie gdziekolwiek jesteśmy. Każdy z nas ma przejść przez ziemię czyniąc dobrze. Niech na tej drodze umacnia nas przyjmowanie Komunii św. – pokarmu z nieba.

Razem z Kościołem trwamy w radości Bożego Narodzenia. Czytania mszalne mówią o wielkiej godności wszystkich wyznawców Chrystusa, dzięki któremu Bóg przeznaczył nas na przybrane dzieci. Po narodzeniu Chrystusa ludzkość „oblekła się” w niespotykaną godność. Jeśli Bóg stał się jednym z nas, to mamy szczególne zobowiązanie wobec naszych bliźnich. Odtąd każdy człowiek jest i powinien nam być szczególnie bliski.

Dziś Święto Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa. Pan Jezus nie tylko stał się człowiekiem, ale żył i wychowywał się w rodzinie. Szanował rodziców, okazywał im posłuszeństwo i był przez nich kochany. Powołanie do życia w małżeństwie i rodzinie jest również drogą do świętości. Apostoł Paweł wskazuje nam na cnoty, które pomagają we wzajemnym uświęcaniu i budowaniu prawdziwego życia rodzinnego. Są nimi: miłosierdzie, dobroć, pokora, cichość, cierpliwość i gotowość do wybaczenia sobie nawzajem. Wzorem takiego życia jest dla nas Święta Rodzina. Módlmy się dziś gorąco, aby takie były nasze rodziny.