Wraz z całym Kościołem rozpoczynamy dziś – kolejny Adwent w naszym życiu: czas oczekiwania, czas budzenia nadziei i jednocześnie nowy rok liturgiczny. Pierwsza część Adwentu przypomina o potrzebie czuwania wobec powtórnego przyjścia Chrystusa u końca czasów na sąd ostateczny. Dlatego słyszymy dziś Chrystusowe: „Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie!”. W pierwszą niedzielę Adwentu Kościół katolicki wchodzi w kolejny rok duszpasterski o Eucharystii pod hasłem: „Pielgrzymi nadziei”.

Kościół na zakończenie roku liturgicznego ukazuje nam Jezusa Chrystusa jako Króla Wszechświata zasiadającego na tronie, a zarazem ukrzyżowanego i po ludzku „bezsilnego” Zbawiciela. Jednak to właśnie Ukrzyżowany i Zmartwychwstały jest Głową Kościoła i Panem wszystkiego, co istnieje. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do współpracy w budowaniu Chrystusowego królestwa prawdy, sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Zbliżający się koniec roku liturgicznego przypomina nam o nadchodzącym końcu świata. „Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą” – mówi do nas Jezus. Przemija nasze życie, przemija świat. To nie powód do rozpaczy. To raczej wezwanie, by budować swoje życie na tym, co trwałe – na Słowie Boga. Słowo Boże daje nadzieję silniejszą niż wszystko. Eucharystia jest także zapowiedzią, jest przedsmakiem ucztowania z Bogiem w wieczności. Niech więc rozbudzi naszą tęsknotę za Bożą bliskością, za pełnią życia. W świetle tej prawdy chrześcijanin powinien układać swoje życie, dobrze wykorzystując swój czas. Dnia sądu Bożego nie można oczekiwać z założonymi rękami, trzeba się nań przygotować przez wierne wypełnianie swych obowiązków.

Niedziela to dzień spotkań z Chrystusem, dzień radości i dziękczynienia za niezmierzone dary otrzymane od Boga. Z tego powodu przyszliśmy tutaj do naszej świątyni. Dzisiejsza Ewangelia mówi o dwóch wdowach, które są dla nas wzorem całkowitego zaufania Bogu. Taki jest ideał chrześcijańskiego życia: dzielić się tym, co posiadamy. Niech tekst dzisiejszych czytań ciągle uświadamia nam, jak wiele nam brakuje do tego, by umieć, jak Chrystus, oddać wszystko dla braci i za braci.

Będziesz miłował”. To największe przykazanie przypomina nam dzisiejsza Ewangelia. „Ponieważ Bóg pierwszy nas umiłował, miłość nie jest już tylko przykazaniem, ale odpowiedzią na dar miłości, z jaką Bóg do nas przychodzi”. Tylko miłość rodzi miłość. To się sprawdza tu i teraz, na Eucharystii. Miłość Boga daje się nam jako pokarm i napój dla naszej duszy. Jeśli przyjmiesz miłość Boga do siebie, to będziesz miłował i Boga, i bliźnich, i siebie samego.