Gromadzimy się przy ołtarzu Pana, aby skosztować i zobaczyć, jak dobry jest Pan, który nas powołał do zbawienia. On dał nam swojego Syna, aby stał się ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i całego świata. Chrystus pragnie swoją miłość wlać w ludzkie serca. Po raz kolejny Jezus przypomina nam dzisiaj o potrzebie nawracania, czyli powrotu do Niego. Bóg jest cierpliwy wobec nas, czeka na decyzję człowieka. Gdy nie stawiamy przeszkody i przyjmujemy ten wielki dar, potrafimy wtedy miłością rozświetlić całe nasze życie.

Opis Przemienienia Jezusa według ewangelisty Łukasza ukazuje nam, że to co doczesne jest tylko etapem drogi i nic nie może nam przesłonić ostatecznego celu jakim jest kochający Bóg. Wizja na Górze Tabor – dotyczy perspektywy chwały, w jakiej może uczestniczyć każdy człowiek. Słowa Ojca Niebieskiego: „To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie” odczytujemy, jako szczególne wezwanie do słuchania Słowa Bożego głoszonego przez Jezusa i do przemiany naszych serc. Również święty Paweł zachęca nas: „stójcie mocno w Panu”.  Z Bożą pomocą jesteśmy zdolni pokonać wszystko, co nas zniewala i ogranicza.

W Środę Popielcową nasze głowy zostały posypane popiołem. Tym znakiem pokuty rozpoczęliśmy święty czas czterdziestodniowego Wielkiego Postu. W łączności z całym Kościołem podejmujemy drogę wielkopostnej odnowy i przemiany serc, trwając na modlitwie, słuchaniu Słowa Bożego, pełnieniu dzieł miłosierdzia, pokuty i umartwienia. Taka postawa ma ułatwić zerwanie z grzechem i szatanem. Kuszony na pustyni Chrystus pokazał nam, jak zwyciężać pokusy. Prośmy z wiarą Ojca, który jest w niebie: „nie dozwól, abyśmy ulegali pokusom”. Bądźmy ludźmi sumienia i miłosierdzia. Oczyszczajmy serca i umacniajmy przez częstszą spowiedź i Komunię świętą. Módlmy się często za naszą parafię i Ojczyznę. Niech w takiej postawie wspiera nas wyrażona w liście zachęta i błogosławieństwo X. Arcybiskupa.

Wśród naszych trosk doczesnych, przychodzimy na Mszę św., bo jesteśmy pewni, że Bóg troszczy się o nas, chce naszego dobra i nigdy nas nie opuści. Niech więc ta Najświętsza Ofiara umocni naszą ufność wobec Boga, który w swym ręku ma nasze losy i wie, czego nam potrzeba do życia duchowego i doczesnego. Dzisiejsza liturgia słowa podkreśla, że wszyscy uczniowie Chrystusa muszą być dobrymi nauczycielami ludzi, W ich życiu powinna panować harmonia między słowem a czynem, powinni nie tylko słuchać Pana, lecz również czynić Jego wolę.

Przed tygodniem liturgia przypomniała nam potrzebę pójścia drogą przykazań, które są prawdziwym wyzwoleniem człowieka. Dziś zaś mówi nam Chrystus, że pierwszym i największym z Jego przykazań jest przykazanie miłości. I to miłości nawet nieprzyjaciół. Nakaz miłości bliźniego znajdujemy w wielu religiach i systemach etycznych, jednak miłość nieprzyjaciela głosi tylko chrześcijaństwo. Chrystus stawia to przykazanie na szczycie swej etycznej nauki. Chrześcijaninem jest więc dopiero ten, kto potrafi miłować nawet nieprzyjaciół. Ofiara Chrystusa, którą złożyliśmy, niech da nam tę niepojętą dla świata moc – miłowania nieprzyjaciół.

Zmartwychwstanie Chrystusa jest fundamentem naszej wiary. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna byłaby nasza wiara i ufność pokładana w Bogu. Prawda ta umacnia nas pośród trudnych doświadczeń ubóstwa, głodu, smutku, cierpienia i choroby. Niech umacniają nas słowa Pana Jezusa: „Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”, a sprawowana Eucharystia obudzi naszą wrażliwość na potrzebujących – ludzi biednych, samotnych, załamanych i odrzuconych przez los – szczególnie w naszej parafii.

Liturgia Słowa przybliża nam dziś sprawę naszego powołania. Każdy człowiek jest powołany przez Boga, aby realizował tutaj na ziemi przykazanie miłości. Człowiek jest narzędziem Boga tutaj na ziemi jeśli spełnia uczynki miłości. Miłość czyni człowieka wartościowym i pięknym w dziele stworzenia. Każdy z nas ma swoje zadanie do spełnienia, swoje miejsce w Kościele. Warunkiem powodzenia jest całkowite przylgnięcie do Bożych planów. Realizacja tej drogi gwarantuje pokój i szczęście, mimo trudności i przeszkód. Obyśmy często powtarzali za Izajaszem: „Oto ja, poślij mnie!” lub jak Piotr: „Na Twoje słowo, Panie, zarzucę sieci”.

Dziś – Święto Ofiarowania Pańskiego /Matki Bożej Gromnicznej/ – Chrystus ofiarował się za nas. Przyszedł do ludzi, którzy żyją w strachu przed śmiercią, którzy żyją w ciemności grzechu. Przyszedł, by także nam przynieść światło zbawienia, nadzieję spełnienia oczekiwań, wyzwolenie z grzechu. Przyjmijmy więc światłość Jezusa Chrystusa. Przyjmijmy je z rąk Maryi, jak starzec Symeon, który bez lęku spojrzał w śmierć, trzymając w swych ramionach światłość świata, nadzieję grzeszników, nieśmiertelnego Króla wieków.